ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2008

Παραμονή πρωτοχρονιάς στο αυθεντικό παυλιανίτικο τοπίο
Ο χιονιάς τύλιξε στο άσπρο του γιορτινό πέπλο όλη τη φύση

Με μαγικό- αρχέγονο τρόπο κάνει το τοπίο σωστό έργο τέχνης, χειμερινή αρμονία αισθήσεων

Η καλύτερη προετοιμασία γιά τη νέα χρονιά που κάνει την είσοδό της σε λίγες ώρες.

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,

ψιλή μου δενδρολιβανιά,

κι αρχή καλός μας χρόνος,

εκκλησιά με τ' άγιο θρόνο.
Αρχή που βγήκεν ο Χριστός,

άγιος και πνευματικός

στη γη να περπατήσηκαι

να μας καλοκαρδίση.

Τις θερμότερες ευχές μου γιά το νέο έτος.

Να ναι ελπιδοφόρο ειρηνικό και ανθρώπινο.

Να αφήσει τα χνάρια του ανώδυνα και φυσικά.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΥΛΙΑΝΗ

ΦΟΡΕΣΕ ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΤΗΣ

Υποδέκτηκε το μικρό Θεάνθρωπο, φορώντας τα άσπρα της.Λευκοφορεμένη η κατπράσινη ΑΡΧΈΓΟΝΗ βουνίσια παυλιανίτικη γη, μιλάει αυθεντικά γιά το Θείο Θαύμα της Άκτιστης Δημιουργίας

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα (Λέων. Συμεωνίδης)

Το σήμαντρο της εκκλησιάς αχολογά με χάρη

καλώντας τους χριστιανούς για τον εσπερινό

και μια κοπέλα λιγερή με πρόσωπο φεγγάρι

σκουπίζ' απ' τα ματάκια της το δάκρυ το στερνό. Παιδόπουλα με όργανα τις γειτονιές γυρίζουν
"Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη..." χίλιες γλυκές ανάμνησες στη σκέψη φτερουγίζουν, κι απ' το ποτήρι της χαράς θε να μεθύσουν όλοι.

Κι η κόρη μπρος στην Παναγιά, παρακαλώντας λέει:

-Δέσποινα Συ, Καλή Κυρά, λυπήσου με, Παρθένα,

δως τη χαρά σε μια καρδιά που μέρα νύχτα κλαίει

και τον λεβέντη π' αγαπώ, αχ φέρτονε σε μένα!

Η Οικουμένη προσκυνά, Χριστούλη μου, μ' ελπίδα

την Φάτνη που γεννήθηκες, η φύση εορτάζει

οι ταπεινοί προσμένουνε μια σπλαχνική αχτίδα

και μόνο στην καρδούλα μου ριζώνει το μαράζι.
Κι ενώ σωριάζεται στη γη η κόρη πικραμένη

τα δάκρυα ποτίζουνε τα ροδομάγουλά της.

Μα, να! Η πόρτα διάπλατη, χωρίς να το προσμένει

και σε λιγάκι βρίσκεται ο νιος στην αγκαλιά της.

Χειμωνιάττικο τοπίο

Όρε σ΄ ένα δεντρί- περδικούλα μουσ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό όρε σ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό έγειρα ν ‘αποκοιμηθώ

Όρεν ούτε’ έγειρα-περδικούλα μουόρεν ούτε έγειρα, ούτε πλάγιασα όρε ούτε έγειρα, ούτε πλάγιασαόρε ούτε τον ύπνο χόρτασαΌρε κι άκουσα πέ – περδικούλα μου κι άκουσα πέρδικα ζαλιά όρε κι άκουσα πέρδικα ζαλιά κλαίει θρηνεί μες τα βουνά

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΔΡΟΜΑΚΙΑ

ΕΛΑΦΑΚΙΑ

Η Οίτη έχει ένα μοναδικό οικοσύστημα και το 1966 ιδρύθηκε ο Εθνικός Δρυμός Οίτης για την προστασία της χλωρίδας και της άγριας ζωής του βουνού. Ο πυρήνας του Δρυμού (ζώνη απόλυτης προστασίας) όπου απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να διαταράξει το οικοσύστημα, καλύπτει 14.000 στρέμματα και η περιφερειακή ζώνη περιορισμένης προστασίας καλύπτει 67.400 στρ. Το 1996 προτάθηκε η επέκταση της περιφερειακής ζώνης σε 163.480 στρ. για να καλύπτει όλο σχεδόν τον ορεινό όγκο.

Ο Δρυμός της Οίτης εκτείνεται στο βορειοανατολικό τμήμα του βουνού, από τις κορυφές Γρεβενό 2.116 μ. και Αλύκαινα 2.058 μ. μέχρι τις υπώρειες του στα 400 μ. πάνω από τα χωριά Υπάτη και Κομποτάδες, περιλαμβάνοντας μεγάλη ποικιλία εδαφών. Μεγάλης οικολογικής σημασίας είναι το οροπέδιο στη θέση Λειβαδιές, όπου παρουσιάζονται τρεις τύποι λιβαδιών και μια εκπληκτική ποικιλία φυτών.
Η άγρια πανίδα της Οίτης είναι, πλούσια σε ποικιλία ειδών και πληθυσμό και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, ένα μικρό κοπάδι από αγριόγιδα (Rupicapra rupicapra), το οποίο βρίσκει καταφύγιο στις χαράδρες και είναι πιθανόν ο νοτιότερος πληθυσμός του είδους στην Ελλάδα, ενώ το χειμώνα μπορεί να εμφανισθούν περιστασιακά και λύκοι.

Στα δάση της Οίτης ζουν επίσης ζαρκάδια, ελάφια, αγριογούρουνα, λαγοί, αλεπούδες, σκίουροι και ασβοί.
Υπάρχει επίσης μεγάλη ποικιλία από ερπετά και αμφίβια από τα οποία ιδιαίτερη αξία έχει η παρουσία του αλπικού τρίτωνα.
Η πτηνοπανίδα της περιοχής είναι τυπική των ορεινών οικοσυστημάτων και περιλαμβάνει κυρίως δασόβια είδη, χρυσαετούς, φιδαετούς, όρνεα, πετρίτες, μπούφους, δεντρογέρακες, πετροπέρδικες, δρυοκολάπτες, τσαλαπετεινούς κ.λπ.

ΤΟΠΙΟ ΑΠΟΚΟΣΜΟ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΒΟΘΡΕΣ

Εναλλαγή της βλάστησης και της ερήμου, του πράσινου και του γκρίζου, σε περήφανο ύψος, λιβάδι στο όρος. Ένα θαυμαστό ζωγραφιστό δημιούργημα, αυθεντικής γεωλογικής φαντασίας.

Η υγρασία είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα, μουσκεύει τη γή και τα πνευμόνια μας, μαλακώνει την σκληρή φύση, της δίνει μυρωδιά και άλλη αίσθηση.

Σύννεφα αγκαλιάζουν τους ψηλούς και αγέρωχους ορεινούς όγκους, πίδακες που ξεπετάγονται δίνοντας κίνηση στο ακίνητο γλυπτό που σμίλεψε, ο μεγάλος - μοναδικός ΠΟΙΗΤΗΣ

Η καλύβα μέσα στο πλάτωμα έτοιμη να δεκτεί τους τσοπαναρέους, όταν τα υδάτινα στοιχειά του ουρανού θα πάρουν το δρόμο τους γιά να ενωθούν με την περήηφανη παυλιανίτικη γη.

ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ

Η βροχή πότισε γιά τα καλά το χώμα,και έγινε εύπλαστος πηλός γιά να αποτυπώσει την κίνηση, τα πατήματα των ζωντανών του βουνού, που προσπαθούν να επιζήσουν σε ένα δύσκολο"κυνηγετικό" κόσμο

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2008

Χωρίς τα φύλλα του αγναντεύει τις αγέρωχες κορυφές,αναμένωντας τον χειμώνα, να κάνει γιά άλλη μιά φορά τον αέναο κύκλο της ζωής .

ΜΑΚΑΡΙΑ ΓΑΛΗΝΗ

Στην κορυφή την Άνω Παύλιανης, πάνω από την οριογραμμή της υπαρκτής φύσης ανηφορίζοντας από τα τελευταία σπίτια, συναντάς τις τελευταίες ανθρώπινες παρεμβάσεις ...

Τόπος χλοερός, τόπος αναπαύσεως, τόπος περήφανος σαν τους ανθρώπους που αγκαλιάζει για τελευταίο κονάκι,γιά το ύστατο πέρασμα από την πρόσκαιρη φθορά στην αέναη αθανασία.

ΤΣΟΠΑΝΟΣΚΥΛΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΒΟΘΡΕΣ

ΥΓΡΕΣ ΚΑΤΑΒΟΘΡΕΣ

ΛΕΙΒΑΔΙΕΣ- ΥΨΟΜΕΤΡΟ 1810 ΜΕΤΡΑ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

ΧΩΡΟΣ ΑΝΑΨΥΧΗΣ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ